بعضي موقع ها ميشه که دلت ميخواد خودتو از اون چيزي که هميشه هستی جدا کنی.
بعضي موقع ها دلت ميخواد يه کم سرتو ببری بالا. بعد از بالا که ميبينی ديگه مطمئن ميشی که خودت نيستی. تو محيط اطرافت غرق شدی. وجودش مملو از روزمرگيها و يکنواختي ها شده. ديگه تحمل خودتم نداري.
هر جارو که ميبيني، هر کيو که ميبيني.... فقط اومدن اشکاتو تسريع ميکنن. بيشتر مطمئن ميشی که تو بين آدما نیستی. اونموقعس که هر چی رو که از نظر خودت ارزش ميدونی ميشن ضد ارزش...:(

خيليامون هميشه ميخوايم راه کسايي رو بريم که از نعمت واقعي برخوردار بودن. این خواسته رو هم روزی چند بار از خدا ميخوايم.
کسي ميدونه نعمت واقعي چيه؟؟؟